Concert Livin’ Blues

Tijdens de British Week in 1970 speelde Livin’ Blues in de aula van de OSG aan de van Riemsdijklaan.
In 2013 is het gebouw afgebroken.
Joop Looijenga deed in oktober 2013 het volgende verslag:

Het hele complex was feitelijk al ten dode opgeschreven toen Auke Mulder begin mei 1972 een ruit aan diggelen sloeg met zijn buitenmodel aktetas. Dat was weliswaar een ruit van het noodgebouw, maar scholen dienen met respect te worden behandeld.
Het is het tweede verlies in lange tijd. Het gebouw aan de Brederodelaan is ons al veel eerder ontvallen. Je raakt erdoor gehard.

Tussen mij en de heer Mulder heeft het nooit geboterd. Samen met Leo Pennock, Edwin Bach, Attie van der Schaaf en the late Hans van Ettekoven heb ik tijdens de British Week Livin’ Blues naar Beverwijk gehaald. Kostte Hfl. 800 – een kapitaal in die dagen.Handje contantje af te tikken na afloop van het concert. Het was de bedoeling om middels kaartverkoop de benodigde som bijeen te garen.
Ik herinner mij als de dag van gister dat wij in de kamer van Mulder stonden om hem het contract te laten tekenen. Daartoe waren wij immers niet bevoegd. De heer Mulder zette de handtekening, in het hem zo kenmerkende handschrift, waarbij hij sprak: “Ja, heren, dat wordt bollenpellen als het bedrag er niet komt”. Ik, met mijn destijds al veel te grote bek repliceerde: “Dat zou u ook kunnen doen”. Mijn vrienden konden de grap zeer waarderen, getuige het bulderend gelach dat volgde. Meneer Mulder niet. Ik meen dat hij enkele weken nadien nog geprobeerd heeft mij met zijn autostep uit de schoenen te rijden, maar dat kan verbeelding zijn.
Mijn brutaliteit werd vanzelfsprekend afgestraft. De kaartverkoop leverde krap Hfl. 650 op. Te weinig. In de pauze van het concert mocht ik mevrouw Oberg, moeder van Tedje en manager van het stel, de heugelijke mededeling doen dat wij niet voldoende pecunia hadden verzameld. De band gebruikte de ruimte onder de aula als kleedkamer. Met lood in de schoenen ben ik de trap afgedaald – mijn partners in crime in de achterhoede.

Op de deur geklopt. Gezellige boel binnen. Bier, shag, rook, muziek. Cesar Zuiderwijk, met zwarte krullebol (hij vertrok datzelfde jaar naar Golden Earring), Tedje, John Lagrand, Henk Smitskamp, zanger Nicko Christiansen.
Mevrouw Oberg, type Ien Dales, zei onmiddelijk: “Dan stoppen we acuut!” Gevolgd door: “Wie laat er dan ook zulke jongens de organisatie doen !!??” Die opmerking moet op mijn jeugdige onbevangenheid hebben geslagen, want qua uiterlijk had ik destijds de jongere broer van Nicko kunnen zijn.
Gelukkig zijn wij gered door Nicko en Rien Brus. Nicko omdat hij als enige moeder Oberg durfde trotseren (“Ik zing net zo lekker! We gaan door!!”). Rien omdat hij ter plekke de post “Onvoorzien” van de British Week aansprak.

Ergens is het wel goed dat het gebouw er niet meer is.